gezin in coronatijd

De afgelopen periode waren best heftig ondanks dat wij als gezin gelukkig niet van dichtbij te maken hebben gehad met het Coronavirus.

Nadat het in Brabant in volle hevigheid openbaar werd was het ook in onze gemeente raak met een gezin dat de vakantie in Italië had doorgebracht.

Het woon/zorgcentrum waar ik werk ging op slot.

Scholen gingen dicht maar dochterlief kreeg wel haar schoolwerk op en ondertussen draait ook het gezin gewoon door.

Niet meer gebonden aan tijd en allerlei afspraken heerste er een relatieve rust. Voor man en dochterlief nog eens extra fijn vanwege hun ASS (autisme). Zelf heb ik de eerste weken ook mijn agenda niet meer ingekeken. Alle gemaakte afspraken kwamen immers te vervallen...

Hoe werkte het in de praktijk?

Mijn collega's en ik hebben ons rooster omgegooid en wat werkzaamheden stopgezet, om zoveel als mogelijk activiteiten voor onze bewoners wel door te kunnen laten gaan (uiteraard met inachtneming van de regels).

Daardoor had ik de mogelijkheid om de middag en avond te werken. Dit gaf weer vrijheid om in de ochtend met dochterlief haar schoolwerk te maken.

Manlief haalde de boodschappen. En dit ging prima omdat het toch rustig was in de winkel.

Het contact met familie, school en instanties via de app en beeldbellen werkte prima en geeft een stuk minder stress dan eerst een tijd moeten reizen (en kwam heel goed uit als we weer eens vergeten waren dat de logopedie gewoon doorging en we dus op tijd achter de laptop moesten zitten :))

Dit werkte allemaal prima hoewel je op een gegeven moment wel merkt dat je wel heel veel bij elkaar bent en je eigenlijk geen ruimte hebt om even op jezelf te zijn. Tenzij je naar buiten of de slaapkamer ging.

Daarom hebben we besloten om dit jaar het tuinhuis al aan te schaffen dat op de planning stond.

Dan kan je je altijd even terugtrekken als het nodig is en toch comfortabel zitten/liggen.

Nu alles langzamerhand steeds weer een beetje richting het normale gaat zie je ook gelijk de druk weer toenemen. Afspraken moeten gemaakt, dingen weer opgezet en geregeld. Nu zorgen dat ik m'n agenda niet weer te vol laat lopen.

Ik weet nu zeker dat meer niet altijd beter betekent. Soms heeft de eenvoud alles al in zich.

Hoe heb jij deze tijd ervaren/ervaar je misschien nog?

lego

Begin februari overleed de bedenker van het LEGO poppetje. Wie is er niet groot mee geworden ;)

foto:pixabay

Als kind hebben manlief en ik ook veel met lego gespeeld en toen onze dochter op de leeftijd kwam dat ze naast de duplo ook met lego overweg kon hebben we enkele setjes voor haar gekocht.

Helaas vind ze de legoblokjes zelf blijkbaar niet interessant genoeg om mee te spelen. De poppetjes daar speelt ze met veel plezier mee. De politie poppetjes zijn daarbij favoriet. Mogelijk door het eerste blad van lego city dat ze kreeg. Daar ging het verhaal over agent Amber en sinds die tijd heet haar fantasie vriendje ook Amber.

Hele avonturen hebben ze al beleefd. Allebei verhuisd (Amber woont blijkbaar in Amsterdam), een nieuwe school, Amber kreeg een broertje en heeft al een zus.

De poppetjes zijn al op onderzoek uit geweest in de tuin, in de klei en van de zomer in het zwembad. Tijdens een wandeltochtje moest de tuinman mee. Helaas heeft de tuinman daarbij zijn petje verloren. Dat vind ik dan wel weer jammer.

De setjes dus nu maar weg gezet en als we bezoek hebben berg ik de poppetjes maar even op. Voor je het weet ben je een onderdeeltje kwijt.  

             Heb jij nog met lego gespeeld?                                                                                                                                                                    

 

speelgoed

In de loop van de jaren komt er toch aardig wat speelgoed het huis binnen. Verjaardagen, feestjes, kringloop bezoek, acties op school of gewoon zomaar van iemand gekregen.

Maar als je goed oplet merk je dat veel speelgoed niet of amper wordt gebruikt en soms zelfs nog in de verpakking in de kast ligt.


Op haar laatste verjaardagsfeestje is dochterlief verwend met diverse boekjes, pennen, stiften, kralen etc. Maar op een paar stickers na ligt alles er nog net zo als toen we het even hadden weggelegd. Het waren dan ook geen dingen die op haar verlanglijstje stonden.

Ze is al jaren weg van Paw Patrol en afgelopen verjaardag vroeg ze dan ook om het vliegtuig hiervan. Omdat ze zoveel met de poppetjes speelt vonden we het verantwoord om zo'n duur cadeau te doen (ze blijven blijkbaar populair en dus de prijs ook)

Op dit moment zijn we aan het sparen voor zo'n kinder-action-cam. Ze is dol op vlogs en speelt de filmpjes graag na en zou graag haar eigen kanaal op YT hebben :)
Wel hoop ik dat ze de camera ook echt gaat gebruiken. Ze komt bv niet dagelijks om onze telefoon vragen om daarmee filmpjes te maken.

Ik betrek haar daarom ook bewust bij het sparen en we nemen er de tijd voor (spaar via online spaarprogramma's voor extraatjes sinds haar geboorte. Het geld wat we aankomende periode sparen is nu voor de camera)
Dan hoop ik dat het op tijd duidelijk wordt of ze het echt wil.

En op haar volgende verjaardag de kinderen maar wat hints geven voor een cadeautje dat wel gebruikt gaat worden ;)

Ligt er bij jouw ook ongebruikt speelgoed in huis of heb jij er een goed systeem voor bedacht?

koekjes zonder meel of bloem (dus glutenvrij)

Afgelopen herfstvakantie konden we onverwachts een weekje met mijn moeder en zus mee naar Frankrijk.
Heerlijk genieten met familie en ondertussen bezochten we diverse stranden en bezienswaardigheden rondom de invasie.

 

Mijn moeder had voor de vakantie koekjes gebakken naar een recept uit de krant.
Nu bleek ze echter de bloem vergeten te zijn. Toch waren ze goed gelukt en eetbaar. 
Dat komt goed uit voor iemand die geen gluten mag.

daarom hieronder het recept van Pindakaas-havermoutkoeken zoals ik ze nu regelmatig maak:
100 gram boter
125 gram pindakaas
120 gram (licht)bruine basterdsuiker (recept geeft 170 gram aan maar is zoet genoeg)
1 ei
1 zakje vanillesuiker (1tl vanille-extract geeft het recept)
1 theelepel kaneelpoeder
175 gram havermout (glutenvrij)
1 theelepel bakpoeder (optioneel)

verwarm de oven voor op 180 graden en bekleed een bakplaat met bakpapier.
smelt de boter zodat het makkelijker door te roeren/prakken is.
doe de pindakaas, suiker, ei, vanille, kaneel en zout erbij in de kom en kneed
(als je de boter hebt gesmolten kan je het met een vork doorkneden en krijg je niet zo vieze handen)
voeg de havermout en de bakpoeder toe en het wordt een plakkerige deegbal.
Maak balletjes of druk het gewoon plat op het bakpapier tot ongeveer een centimeter dikte.
Bak 10-14 minuten en laat afkoelen op een rooster (snij de koek in vierkanten terwijl die nog warm is) De binnenkant mag nog wat zacht zijn.

De volgende keer ga ik kijken of er nog wat minder suiker in kan.
Het lijkt me wel een goede vervanger voor ontbijtkoek.
Lekker wat te kauwen en het vult best goed (nu bak ik best grote brokken)
Maak de brokken niet te groot omdat ze snel breken

Heb jij ook een recept dat (naar je smaak) is aangepast en wat je regelmatig gebruikt?




p.s. voor de goed orde: ik kwam er achter dat het origineel een recept is uit het kookboek van Rutger van den Broek

autisme is ontdekken

Mensen die al wat langer meelezen weten dat mijn man en dochter de diagnose ASS (Autisme) hebben.

Net zoals ieder mens anders is, is ook ieder mens met ASS anders. Mijn man heeft in onderstaand stuk iets van zijn zoektocht opgeschreven. (geschreven op 10-01-2020)

Autisme is ontdekken.

Het is nog geen 2 april (wereld autisme dag) dus ik heb nog wel even voordat ik een dagje of in Nederland zelfs een hele week autistisch ben maar ik heb zelf de behoefte om dit nu te delen.

(in deze zin zit ironie, zoek maar eens op wat ironie is en waarom het niet letterlijk bedoeld  is.)

Ik wist al dat orde in chaos scheppen heel veel energie kost omdat alle informatie die via de zintuigen wordt waargenomen tegelijkertijd evenveel aandacht opeisen maar dat is niet het enige.

Overprikkeling wordt te vaak alleen aan drukke beelden en geluid gekoppeld en niet aan inhoudelijke spraak en hoe dit gevoelsmatig abnormaal wordt uitvergroot.

Een waarschuwing of opmerking kan dan binnenkomen als een vorm van terreur, zeker als het niet duidelijk is of onlogisch lijkt.

Grappige opmerkingen over mijn persoon of bezigheden die ook een vorm van kritiek herbergen zijn gelijk aan totale afwijzing.

Als ik iets leuk of iemand aardig vind kan het omslaan in hopeloze verliefdheid voor het onderwerp of persoon.

Mijn dag niet hebben en moe zijn voelt als een depressie met vaak zeer radicale gedachten.

Onduidelijkheid in vragen of aanwijzingen voelt als een aanwijzing voor mijn tekortkoming, ik ben dom, achterlijk enz.

Tegenslagen en tegengesproken worden ervaar ik als een totale ramp, onherroepelijk het einde der tijden en dienen met dood en verderf bestreden te worden.

Mijn innerlijke beleving staat dus nogal eens op standje overdrijf en ben dan erg druk met het in goede banen leiden van deze echte doch irrationele gevoelens.

Omdat dat er dus nog bijkomt bovenop het orde in chaos scheppen is het bijna logisch dat je dan ook geen tijd overhoudt voor anderen.

In een eenduidige en overzichtelijke wereld zou ik waarschijnlijk niet eens opvallen of weten dat ik autistisch ben maar dat is niet de realiteit.

Door al die drukte blijft er eigenlijk niks anders over dan te leven in het nu.

Meer met jezelf en voor jezelf bezig te zijn.

Geen tijd of geduld te kunnen opbrengen voor anderen.

Niet te luisteren naar de behoeften van anderen.

Complexe situaties en snelle (sociale)interacties vermijden.

Samenwerken met meer dan 1 persoon tegelijk kan eigenlijk niet.

Maar ondanks autisme heb ik net zo goed de behoefte om sociale activiteiten te ontplooien !

En dat lukt ook wel maar omdat ik al maximaal leef ben ik vaak aan het overpresteren omdat alles even belangrijk, waardevol, nuttig, geliefd, enz. is.

En wonderlijk genoeg ben ik daardoor regelmatig totaal opgebrand.

Ik snap dat men zou willen dat ik wat rustiger aan doe en sommige dingen moet proberen niet te doen maar het is geen keuze, het is er, ik ben autistisch maar wil niet leven in totale afzondering.

Wat maakt contact eenvoudiger en schept wederzijds vertrouwen;

1. Geef mij altijd mijn zin dat is niet alleen beleefd maar ook het minste wat ik van je mag verwachten. (voor de duidelijkheid, deze zin is een grapje ;-))

Nu serieus;

– Begin altijd met duidelijk te zijn, maak geen gebruik van hints of subtiele en abstracte taal met de verwachting dat ik dat wel meteen zal begrijpen, dat moet ik van ieder persoon steeds opnieuw leren.

– Geef niet teveel opties wees eenduidig in het maken van afspraken.

– Een open vraag stellen is alle kennis in de wereld voorgeschoteld krijgen of helemaal niks.

– Vraag het liefst iets wat niet al te veel vragen oproept of herbergt.

– Kun je me niet meer volgen of wordt je er moe van doordat ik teveel doordraaf, zeg dat dan, ik verwacht van jou immers ook duidelijkheid.

– Laat je niet overweldigen door grof en ongepast taalgebruik, geef aan dat jij het voor jou ongepast en vervelend vind.

– Spreek niet in de derde persoon over jezelf, dat is zeer verwarrend.

– Ben je niet geïnteresseerd, wees beleeft en zeg het.

– Wil je weten hoe ik me echt voel, verwacht dan niet meteen een kloppend antwoord, ik voel de hele tijd en overdreven en ben bang om te grof, te intiem, onoprecht of niet accuraat over te komen.

– Ik vind een omhelzing bij begroeting of afscheid prettig dan voel ik me geaccepteerd zoenen of gezoend worden vind ik verwarrend en geeft veel emotionele prikkels, gewoon een hand geven is ook goed.

– Bedenk dat ik gewoon alle behoeftes en emoties ken als iedereen maar hou het eenvoudig en duidelijk.

Kort samengevat; ‘zeg wat je mot’ (‘mot’ is wat je graag wil duidelijk maken niet een nachtvlinder.)

Misschien herken je dingen in mijn verhaal maar het is wel zo dat ook in het autisme spectrum iedereen tot op zekere hoogte uniek is.

Dat wil zeggen dat de manieren van benadering zo als ik het prettig vind geen standaard beschrijving zijn het blijft uitzoeken wat wel en niet werkt.

een nieuw jaar

Beste lezer,

Ik wens je al het goeds toe voor dit nieuwe jaar dat we weer mochten ontvangen.

Het oude jaar ligt achter ons en wat ons te wachten staat dat weten we nu nog niet.

Vorig jaar ben ik gestart met een aantal goede voornemens. En zoals zo vaak verwaterd het toch wat gedurende het jaar hoewel ik er toch wel mee bezig ben geweest. Er is een hoop het huis uit gegaan en op het werk en in het gezin loopt het steeds beter. De stressklachten zijn zeker nog niet weg maar zijn gelukkig wat verder naar de achtergrond.

Dit jaar heb ik voor mijzelf 1 woord centraal gesteld en dat is 'gezin'.

 

Een tijdje terug las ik iets over een woord doelen en ik ben er toen eens mee bezig geweest.
Als je zorgt dat het woord regelmatig in beeld is, dan doet het toch wat met je. Daarom nu voor mij dus dit woord als jaarthema. 


Hoe dat uit gaat pakken? Geen idee. Maar dit woord hou ik in mijn achterhoofd bij alles wat ik doe.