en toen werd het stil

Ruim 19 jaar geleden kwam een jonge thaise dame gezellig samen wonen bij een landgenoot die al een jaar in een flatje woonde.
Ze trokken samen op, deelde hun eten en drinken, en het huis.
Kortom,  ze waren erg gelukkig.

Af en toe werd de rust verstoord door een schoonmaker met z, n stofzuiger, maar ja, die noemde zichzelf huisbaas, dus het zal wel er wel bij horen dachten ze.
Maar het was ook wel fijn, want dan konden ze tegen hem klagen over van alles en nog wat, b.v. het eten of de kachel enz.
Hij was in ieder geval wel aardig want hij deed zijn best om ons warmte en gezelligheid te geven.
En na een paar jaar ging ie ook nog trouwen, toen hadden we er twee om tegen te praten.

Echter na heel wat jaren werd de oudste van de twee ziek en na een half jaar kwam hij niet meer thuis uit het ziekenhuis.  Onze Siamees leek hem niet echt te missen en het was dan ook even schrikken toen op een dag onze huisbaas en z, n vrouw met een dikke Hollandse dame aankwamen, en die zou hier maar blijven wonen want dat was beter dachten ze.

Na, wat leek op een onderlinge afspraak,  verdeelden ze het huis en leefde samen verder. Maar ook die dikkerd werd na een aantal jaren ziek en overleed niet veel later.

Nu was het afgelopen week de beurt aan de Siamese dame.  De dokter ontdekte kanker.

Na ruim 19 jaar hebben wij afscheid genomen van Fiela onze "meis".
Een poes met een duidelijk karakter.  a lief is het eerste wat er vaak tegen haar werd gezegd maar ze had een duidelijke voorkeur voor haar baas.
De zon of de verwarming waren haar grootste vriend. En wat kon ze verontwaardigd mekkeren als de zon "uit" stond.

Ondanks dat ik zelf nooit een kat zou nemen ben ik in die 15 jaar dat we samen leefden toch aan haar gewend geraakt.
We zullen haar missen.